یک چسب زخم سیاسی! | درباره اتفاقی که دیروز در مجلس رخ داد
تایید کابینه و گذر ۴ یا ۵ وزیر که به نظر می‌رسید زیر آتش اعضای پایداری رد صلاحیت بشوند خبر خوشحال کننده‌ای است. این که کابینه‌ای تشکیل شود که جا برای همه گرایش‌ها داشته باشد. راستش در علم سیاست در سطح جهان شاید چنین شیوه‌ای مذموم قلمداد شود و بگویند مگر شرکت سهامی‌است کابینه؟ اصلا چرا گروهی که آرای اکثریت را در دست دارد و برنامه‌های خاص حامیان خود را دنبال می‌کند باید بخشی از کابینه را به طرف مقابل پیشکش کند؟
اما این ایده به ظاهر استاندارد در فضای سیاسی ایران جواب نمی‌دهد. در جامعه‌ای زخم خورده و پاره پاره که از سال ۸۷ تاکنون روی دست ما باقی مانده بیشتر از خاک برداری و طناب کشی نیازمند چسب زخم بودیم. نیازمند پل زدن و پانسمان کردن و ترمیم کردن. خسته شدیم از خطبای آتشین سخن و جوانان یاغی. مختصات جامعه ایرانی و تنوع ایده‌های گوناگون راه زندگی را برای تمامیت خواهی با هر توجیهی بسته بود.
کابینه رئیسی این گسترش نیرو‌ها را در طیف‌های مختلف اصولگرایان البته در یک گستره محدود معنا کرده بود. کیست که نارضایتی گروه‌های رادیکال اصولگرا را از حضور مخبر و ضرغامی و خاندوزی و علی آبادی و اسماعیلی و حتی امیر عبداللهیان را در وزارتخانه‌های مختلف ویا حتی مخالفت با حضور خانم سکینه پاد را لمس نکرده باشد.
حالا پزشکیان یا از سر اجبار و یا از سر ریزبینی و ایده شخصی خود کابینه‌ای را چیده که درآن از اصلاح طلب تا اصولگرا در کنار هم قرار گرفته اند. کمی‌پیر هستند، اما این تنوع نگاه شاید حساسیت‌ها را از بین ببرد. شاید کمی‌آرامش به این سرزمین هدیه شود. ما بیشتر از هرچیزی به آرامش احتیاج داریم. باور کنید.
منبع: روزنامه هفت صبح
